Abimin rahatsızlığı

Geçen mayıs ayında ben yurtdışındayken yengem aradı.
abimle ailece çok görüşmeyiz ama ben severim abimi. biz kendi ailelerimiz arasında görüşürüz.

abimin bağırsağında bir kitle olduğunu ve alınması gerektiğini doktor aradıklarını söyledi.
akabinde ülkeye dönünce konuştuk falan çok araya girmek istemedim tam bizim evin yakınlarında bir hastanede ameliyat olmaya karar verdi.
kitle kötü huylu çıktı.
ameliyat süreci ve hastane sürecinde sürekli gidip geldik.
ameliyat sonrası metaztaz tespit edildi..
bu noktadan sonra olayın ciddiyeti ve şoku çok sarsıcı oldu.
yengemin kişisel bakış açılarından dolayı babama kardeşime biraz da bize veryansınları oldu..
bu noktada kardeşimde olayları kişisel algılayıp içten tepkili oldu..
velhasıl ben bu durumlarda sakinim ama üzgünüm..
hayat tabi. hepimiz öleceğiz ama bir sebep ortaya koyulması bir takvim ortaya koyulması ve en kötüsü kalan ömrünü hastanelerde doktorlarla geçirme fikri çok acıtıcı...
insan ben olsam diye düşünmekten kendisini alamıyor.
yaptıkları yapmadıkları yapamadıkları....
tabi çıkmayan candan umut kesilmez..
ayrıca hepimiz öleceğiz..

Kızım olacak ama kendimi kendi çocuğum olacak gibi hissedemiyorum

Kızım kısmetse önümüzdeki ay sonuna doğru doğacak.
Henüz isim bulamadık. bazı seçenekler var ama ya anlamından ya geçmişte o isimle tanıdıklarımızla ilgili önyargılardan ya da o isimde zaten sülalede olduğu için bir türlü isim seçemedik.
Bu bir tarafa ben de kendimi baba olacakmış gibi hissetmiyorum.
Daha doğrusu birşey hissetmiyorum.
Çok acayip bir durumdayım.
İçim boşaltılmış duygularım alınmış gibi.
Sinirli değilim sevinçli değilim mutlu değilim mutsuz değilim heyecanlı değilim. sanki çalmayı bekleyen guguklu saat gibiyim.
sabah kalkıp işime gidiyorum. akşam gelip oğlumla ve eşimle ilgileniyorum.
içim boşaltılımış bir cylonlu gibiyim...
enteresan..
Önceden eşimle sevişemiyoruz diye ona kızıyordum falan artık onu da sorun etmiyorum.
Oğluma kızıyordum dağınık laf dinlemiyor diye onu da sorun etmiyorum.
Gerçekten böyle acayip bir şey oldum.
Bir psikoloğa falan mı gitsem acaba?
neyse durumum şimdilik bu.
eskiden yazdıklarıma bakıyorum hissedipte yazdıklarıma şaşıyorum.
ben nasıl böyle bir duygu yaşamışım diye?

Bazen kendimi alkole verip kafayı bulmak istiyorum bazen camiye gidip dua etmek istiyorum ama ikisini de yapmıyorum.
Günlerim öylesine geçiyor (kendimi meşgul ettiğim bir iş projem var ama acayip yavaş ilerliyor hani yoğun duygulu zamanlarımda en az 3-4 kat hızla bitmişti bile..)

İşte öylesine..