Dün ansızın aklıma geldi.
Ben eşimle evlenmeden önce hep birilerine aşık olurdum. Şimdi anlıyorum ki aslında aşık olduğumu zannediyormuşum.
İnsanlara hayır demeyi sevmem. İnsanları mutlu etmeyi severim. Kadınları doğal olarak beğenirim. Onlarla birlikte olmak isterim. Dolayısıyla kadınlara yaklaşımlarımda nazik ve flörtöz oluyordum.. Haliyle biraz sinyal alınca hemen aşık oluveriyordum..
Meğer esas isteğim öncelikle birlikte olmak sonra da onları mutlu etmekmiş..
Çünkü birlikte olduktan sonra benim için eski heyecanı kalmıyordu.. Bilakis kadınların üzüntüleri beni daha da üzüyordu. Böylece kendimi kısırdöngüye sokup sıkıntımı arttıyormuşum..
Allahtan o dönemler fazla uzun sürmedi. Şans eseri evlenip kendimi de eşimi de kurtarmışım. Yoksa bu .msalaklıkla kesin başıma iş alırdım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder